Σκιώδη Παραλειπόμενα

του
Κώστα Βουλαζέρη

Αρχείο | RSS Feed

Αναζήτηση Μυστηριακές ΟντότητεςΠαλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Τυχαία

Μια στιγμή...
18 / 2 / 2021

Παρακολουθούσα την υπόθεση μ’έκεινον τον γιατρό από την Κέρκυρα που παρέλυσε μετά από το εμβόλιο (ρίξτε μια ματιά εδώ αν θέλετε) και πραγματικά δεν βγάζει κανένα νόημα. Πρώτα, ανακοινώνεται ότι αυτός ο τύπος παρέλυσε. Μετά βγαίνει ένας άλλος τύπος και λέει πως το έκανε ψέματα, ότι παρέλυσε προκειμένου να αποφύγει την εξεταστική επιτροπή (επειδή έβαζε εκτός σειράς νεοδημοκράτες να εμβολιάζονται). Μετά πάλι βγαίνει ένας άλλος τύπος και λέει ότι όντως ήταν κανονική παράλυση.

Τώρα εσύ τι συμπέρασμα βγάζεις;

Στην Κέρκυρα επίσης εκείνη η νοσοκόμα που είχε παραλύσει ύστερα από τη δεύτερη δόση του εμβολίου λένε πως τώρα είναι καλύτερα και μπορεί και σηκώνεται. Οπότε, ξέρεις, όλα καλά με το εμβόλιο. Αφού σηκώνεται, δεν τρέχει τίποτα... Το γεγονός ότι έπαθε κάτι το αγνοούμε ξαφνικά, αφού ήταν περαστικό.

Όμως όλα αυτά εμένα μού φαίνονται παραμύθια του εντυπωσιασμού, όπως γίνεται συνήθως με όσα βγαίνουν στα ΜΜΕ. Τρομερές «αποκαλύψεις» και δηλώσεις που δεν οδηγούν πουθενά και δεν βγάζουν κανένα πραγματικό νόημα, ούτε θίγουν κανένα πραγματικό θέμα που έχει όντως σημασία.

Εκτός των άλλων διάβασα ότι αυτός που κατηγόρησε τον παράλυτο (;) γιατρό για ψέμα είπε ότι μόνο στην Κέρκυρα έχουν παρουσιαστεί παραλύσεις από το εμβόλιο ενώ παγκοσμίως δεν έχει συμβεί πουθενά. Αυτό είναι έκδηλο ψέμα, φυσικά, γιατί παγκοσμίως είναι γνωστό πως όντως έχουν παρουσιαστεί τέτοιες παρενέργειες των εμβολίων για Covid-19 και χειρότερες. Ο ίδιος ο Bill Gates και η Pfizer παραδέχονται ότι τα εμβόλιά τους μπορεί να παρουσιάσουν παρενέργειες.

Κι αυτό όμως είναι ακόμα ένα θέμα φτηνού εντυπωσιασμού και παραπλάνησης.

Το πραγματικό ερώτημα εδώ δεν είναι τι παρενέργειες έχει το εμβόλιο (γιατί σίγουρα κάποιες παρενέργειες θα έχει, όπως και όλα τα φάρμακα). Το πραγματικό ερώτημα που τίθεται είναι σχετικά με την ηθική της όλης υπόθεσης με τα εμβόλια.

Όπως είχα ξαναγράψει, θα προτιμούσα πολύ περισσότερο ένα φάρμακο για τον κορονοϊό παρά ένα εμβόλιο. Θα ήταν πολύ λογικότερο, νομίζω.

Παραδόξως, οι περισσότερες προσπάθειες γίνονται προς τη μεριά του εμβολίου ενώ αυτές που γίνονται προς τη μεριά του φαρμάκου αποσιωπούνται... όλως τυχαίως.

*

Το εμβόλιο, ωστόσο, δεν είναι απαραίτητα κάτι το κακό. Το πώς το διαχειρίζονται (όπως και όλη την πανδημία) είναι κάτι το κακό.

Ας σκεφτούμε λίγο πώς θα μπορούσαν να είχαν διαχειριστεί την υπόθεση με το εμβόλιο...

Θα μπορούσαν να είχαν βγει και να είχαν δηλώσει το εξής: «Φτιάξαμε ένα εμβόλιο για την Covid-19. Είναι καινούργιο φάρμακο, δεν έχει δοκιμαστεί παρά μόνο στα εργαστήρια ακόμα. Βρίσκεται σε πειραματικό στάδιο. Η διάρκεια της προστασίας που προσφέρει είναι περιορισμένη· αυτοί που το λαμβάνουν θα πρέπει να ξαναεμβολιάζονται ανά 6 μήνες, αν όχι νωρίτερα. Ζητάμε εθελοντές για να το δοκιμάσουμε, ώστε η πανδημία να αντιμετωπιστεί πιο αποτελεσματικά στο άμεσο μέλλον. Προσφέρουμε αμοιβή $$$ στον κάθε εθελοντή, και σε περίπτωση αρνητικών παρενεργειών επάνω του του προσφέρουμε αποζημίωση από $$$ έως $$$, ανάλογα με τη βαρύτητα των παρενεργειών. Ο σκοπός μας είναι να τελειοποιήσουμε το εμβόλιο, ώστε να το κάνουμε όσο το δυνατόν πιο ασφαλές για όλους. Προτρέπουμε, επίσης, όσους πιστεύουν ότι κινδυνεύουν άμεσα από τον κορονοϊό – πχ, άτομα που εργάζονται στις ΜΕΘ – να εμβολιαστούν ταχύτερα. Σας ευχαριστούμε.»

Είδατε εσείς να βγαίνουν και να λένε κάτι τέτοιο;

Όχι.

Αυτό, όμως, θα ήταν το ηθικό να έχουν κάνει.

Αντ’ αυτού, ουσιαστικά λένε το εξής:

«Φτιάξαμε το εμβόλιο που θα σας σώσει όλους! Πρέπει οπωσδήποτε όλοι να το κάνετε! Δεν είναι υποχρεωτικό, αλλά όσοι δεν το κάνουν μπορεί και να ζουν σαν φυλακισμένοι ή περιθωριοποιημένοι. Το εμβόλιό μας ίσως – ίσως – να έχει κάποιες παρενέργειες οι οποίες όμως είμαστε σίγουροι πως δεν είναι τίποτα το σπουδαίο παρότι το φτιάξαμε χτες. Ελάτε όλοι να το κάνετε, πάση θυσία, αλλιώς θα καταστραφείτε από τον κορονοϊό! Σας φέραμε τη σωτηρία!» (Για το ότι οι εμβολιασμένοι θα πρέπει να ξαναεμβολιάζονται ανά 6 μήνες, αν όχι νωρίτερα, ούτε κουβέντα παρά μόνο στα ψιλά γράμματα.)

Σου φαίνεται εσένα αυτός να είναι ηθικός τρόπος για να προωθείς ένα καινούργιο φάρμακο μέσα στον γενικό πληθυσμό;

Δεν είναι ηθικό αυτό που κάνουν. Είναι εκφοβιστική απάτη. Και πολύ πιθανόν να είναι και παράνομο. (Ήδη το Δικαστήριο της Χάγης αποφάσισε πως είναι παράνομη η απαγόρευση κυκλοφορίας για υγειονομικούς λόγους.) Δεν επιτρέπεται να επιβάλλεις επάνω σε κανέναν ιατρική πράξη χωρίς τη συγκατάθεσή του ή με εκφοβισμό. Υπάρχει αυτό μέσα στα ανθρώπινα δικαιώματα (κι αν δεν υπήρχε θα έπρεπε να το βάλουμε).

Μου κάνει τρομερή εντύπωση, μάλιστα, που περισσότεροι γιατροί δεν διαμαρτύρονται γι’αυτό που συμβαίνει. Διότι αρνούμαι να πιστέψω ότι δεν ξέρουν πως ένα φάρμακο που βγήκε χτες είναι ουσιαστικά σε πειραματικό στάδιο. Όπως αρνούμαι να πιστέψω ότι κανένας σοβαρός επιστήμονας νομίζει πως η πανδημία Covid-19 είναι το τέλος του κόσμου. Το μόνο που μπορώ να υποθέσω είναι πως ή αυτοί οι γιατροί είναι παραπλανημένοι, ή εκφοβισμένοι, ή απατεώνες, ή πήραν νύχτα τα πτυχία.

Αλλά ας πούμε ότι το εμβόλιό τους είναι το μαγικό ελιξήριο που το έχει φτιάξει ο Ιησούς Χριστός Αλχημιστής. Ας πούμε ότι δεν έχει καμία παρενέργεια αλλά μόνο θετικά αποτελέσματα.

Αν εσύ δεν θέλεις να το βάλεις μες στο σώμα σου, είναι δικαίωμά σου. Επειδή είναι καλό, δεν πάει να πει ότι πρέπει οπωσδήποτε και να το κάνεις. Ή είναι η επιλογή δική σου ή δεν ζούμε σαν ελεύθεροι άνθρωποι. Εγώ δεν μπορώ να δεχτώ κάποιος άλλος να αποφασίζει τι είναι το «καλό» μου, και ούτε θα πρέπει να το δέχεσαι κι εσύ, ή κανένας άλλος άνθρωπος. Γιατί δεν είναι ηθικό. Είναι, ουσιαστικά, χουντικό.

*

Το πρόβλημα ξεκινά από τις ίδιες τις φαρμακοβιομηχανίες.

Οι φαρμακοβιομηχανίες, εδώ και χρόνια, νομίζουν ότι έχουν ένα βασικό θέμα: δεν πουλάνε αρκετά φάρμακα. Θα ήθελαν να πουλάνε περισσότερα.

Το πρόβλημα αυτό εντοπίζεται στο ότι τα φάρμακα (αναμενόμενα) καταναλώνονται μόνο από ασθενείς. Αλλά οι υγιείς είναι περισσότεροι από τους ασθενείς, και οι ασθενείς είναι ολοένα και λιγότεροι στον σύγχρονο κόσμο (λόγω καλής υγιεινής εκτός των άλλων).

Δεν θα ήταν τώρα καλά, σκέφτονται οι φαρμακοβιομηχανίες, αν πουλούσαμε φάρμακα στους υγιείς;

(Κι αυτό το έχουν ήδη προσπαθήσει με διάφορους τρόπους, όπως μέσω της ψυχιατρικής που βγάζει δήθεν «ασθενείς», ή μέσω διαφόρων άλλων πραγμάτων – πχ, να παίρνεις ένα φάρμακο για να αντιμετωπίσεις τις παρενέργειες ενός άλλου φαρμάκου που το παίρνεις για να αντιμετωπίσεις τις παρενέργειες ενός άλλου φαρμάκου που νομίζεις ότι όντως το χρειάζεσαι.)

Βρήκαν, λοιπόν, τώρα τρόπο να πουλάνε φάρμακα στους υγιείς. Έκαναν την πανδημία Covid-19 να φαίνεται σαν το τέλος του κόσμου – παρότι καταφανώς, και σε σύγκριση με άλλες πανδημίες και χίλιες-δύο άλλες ασθένειες, δεν είναι τόσο τραγική – τρομοκράτησαν τους πληθυσμούς της γης με τις αρλούμπες τους, και τώρα θέλουν να βάλουν όλους τους υγιείς να αγοράσουν το φάρμακό τους – εκείνοι ή οι κυβερνήσεις τους (που είναι το ίδιο πράγμα, ουσιαστικά).

Γι’αυτό διαδραματίζεται αυτό το παραμύθι που βλέπουμε στα ΜΜΕ καθημερινά και στα social media. Γι’αυτό προσπαθούν να αποσιωπήσουν τους πάντες (ακόμα και το πανεπιστήμιο του Στάνφορντ!) που διαφωνούν με την άποψή τους για την πανδημία και για τα μέτρα που παίρνονται, καθώς και όσους μιλάνε για οποιαδήποτε παρενέργεια του εμβολίου. Γι’αυτό θέλουν να επαναλαμβάνεις το εμβόλιο ανά εξάμηνο. Γι’αυτό δεν τους ενδιαφέρει να παρασκευάσουν φάρμακο (που το παίρνουν μόνο οι ασθενείς). Και γι’αυτό δεν θέλουν να γίνεται λόγος για ανθρώπινα δικαιώματα ή για το πολύ απλό δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να αποφασίζει εκείνος τι θα βάλει μέσα στο σώμα του.

Νομίζεις ότι υπερβάλλω; Καθόλου δεν υπερβάλλω. Είναι γνωστό πως η Pfizer και ο Bill Gates (και πιθανώς κι άλλοι κατασκευαστές φαρμάκων) έχουν μεγάλη επιρροή επάνω στα ΜΜΕ και στις κυβερνήσεις. Έχουν γίνει σκάνδαλα και παλιότερα, ειδικά με την Pfizer, τα περισσότερα από τα οποία ο κόσμος δεν ξέρει γιατί δεν τον αφορούσαν άμεσα στο σύνολό του.

Τώρα, αυτή η απάτη μάς αφορά όλους. Γιατί δεν είναι ούτε καν μια απλή απάτη που σε κοροϊδεύουν να πάρεις ένα φάρμακο που δεν χρειάζεσαι πραγματικά. Είναι μια απάτη που μπορεί να έχει πολιτικές συνέπειες σχετικά με την ελευθερία σου – να μετακινηθείς, να εργαστείς, να μπεις σε κάποιον κλειστό χώρο.

Δηλαδή, υπάρχει τώρα κανένας που αληθινά πιστεύει ότι είναι σωστό να ζητάς χαρτί εμβολιασμού προκειμένου ο άλλος να δουλέψει ή να ταξιδέψει; Πότε ξανά είχε γίνει αυτό; Ποτέ. Αυτά τα πράγματα συμβαίνουν μόνο σε δικτατορίες και διαφόρων ειδών απολυταρχικά, καταπιεστικά καθεστώτα.

Η υγειονομική χούντα που έχει ήδη ξεκινήσει είναι όντως ένα δικτατορικό, τυραννικό καθεστώς, κι αν η Δικαιοσύνη δεν κάνει κάτι άμεσα, και σύντομα, για να βάλει ένα τέλος σ’αυτό θα έχουμε όλοι πολύ κακά ξεμπερδέματα.

*

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εμένα η γνώμη μου δεν έχει αλλάξει καθόλου για τα εμβόλια τον τελευταίο καιρό. Δεν σκοπεύω να εμβολιαστώ, κι αν κάποιος μού πει ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι επειδή δεν έχω χαρτί εμβολιασμού να περιμένει να φάει μήνυση για καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Εκείνο που προσωπικά θα πρότεινα είναι όσο το δυνατόν περισσότεροι πολίτες να κάνουν μήνυση άμεσα στην κυβέρνηση για καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων και καταστρατήγηση του Συντάγματος. Η κυβέρνησή μας δεν είναι νόμιμη. Δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία γι’αυτό. Αν θέλει να γίνει νόμιμη, ας άρει τη χούντα του lockdown κι ας πάψει να συνεργάζεται σκιερά με τις φαρμακοβιομηχανίες.

 

 

Επίσης . . .

Το Δυναμικό Φανταστικό Σκηνικό


Αρκετοί φανταστικοί κόσμοι δεν αλλάζουν, ή αλλάζουν λίγο. Είναι αρκετά φιξαρισμένοι, θα έλεγες. Γνωρίζουμε τι υπάρχει εκεί και τι δεν υπάρχει, και αποκεί και πέρα οι μόνες αλλαγές είναι, ίσως, στην πολιτική σκηνή του κόσμου, ή στο πώς εξελίσσονται κάποιες καταστάσεις. Αλλά ο κόσμος ο ίδιος, κατά βάση, δεν αλλάζει. Ξέρουμε, για παράδειγμα, ότι υπάρχουν αυτές οι φανταστικές φυλές, αυτά τα φανταστικά όντα, αυτά τα είδη μαγείας ή τεχνολογίας, και τέλος. Μεταβάλλονται μόνο οι σχέσεις μεταξύ αυτών – όπως αν ένα βασίλειο γκρεμιστεί ή αν μια καινούργια πόλη ιδρυθεί. Σε πολλές περιπτώσεις, δε, ακόμα κι αυτό δεν συμβαίνει, ή συμβαίνει πολύ διστακτικά, πολύ επιφυλακτικά. Κάποιες αυτοκρατορίες είναι πάντα εκεί, κάποια βασιλεία υπήρχαν και θα υπάρχουν. Μερικές φορές αυτό ισχύει και για κάποιους χαρακτήρες μέσα στις φανταστικές ιστορίες· μοιάζουν κι αυτοί φιξαρισμένοι στο φανταστικό σκηνικό, σαν να είναι μέρος του.

Το πιο συνηθισμένο, πάντως, σε αυτές τις περιπτώσεις είναι το πολιτικό σκηνικό να αλλάζει αλλά τίποτα σχετικά με τη φύση του κόσμου. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό – έχει μια συγκεκριμένη αισθητική – και θα μπορούσες να πεις και ότι είναι, κατά κάποιο τρόπο, ρεαλιστικό – δηλαδή, ότι κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στον κόσμο μας, στη δική μας πραγματικότητα.

Ή, μήπως, όχι;

[Συνέχισε να διαβάζεις]

 

Επιλογές Νοεμβρίου (12/11)


Χάρτης με τους αρχαίους ρωμαϊκούς δρόμους, εικόνες από το Bummer California, LocalSend (ασφαλή αποστολή αρχείων τοπικά), Sean Andrew Murray. Η Ιρλανδία καθιερώνει τη χορήγηση μισθού σε δημιουργούς, το Beowulf του Lynd Ward, Greek TV Live, The White Company του Arthur Conan Doyle. «Η πόλη των μαγισσών», Space Type Generator, ερωτικές ταινίες τρόμου. Halloween με Ε.Φ. από το ’70· The Sword of Shannara και αντιγραφές του Τόλκιν· The Fall of Mercury της Leslie F. Stone· Sean Connery και Zardoz. Ο άνθρωπος είναι το ζώο που ονειρεύεται.

 

Περί Γραφής: Νοοτροπίες Διορθώσεων


Πώς πρέπει να μάθεις να σκέφτεσαι προτού ξεκινήσεις να διορθώνεις τα κείμενά σου

Νομίζω πως έχω ήδη γράψει σε κάποιο άλλο άρθρο (δεν θυμάμαι ποιο, αυτή τη στιγμή) ότι η τακτική μου με τις διορθώσεις είναι η εξής: να γράφω ένα κομμάτι (κάποιες σελίδες, ίσως ένα κεφάλαιο) και μετά να το διορθώνω· και όταν έχω τελειώσει όλο το βιβλίο, να το διορθώνω πάλι από την αρχή. Αυτή η τελευταία διόρθωση – αν και, ίσως, η λιγότερο σημαντική – είναι και η πιο κουραστική για εμένα, γιατί (α) θέλω να τη βγάλω σε συγκεκριμένο χρόνο, δεν θέλω να αργήσω πολύ· (β) ασχολούμαι με λεπτομέρειες ουσιαστικά, τα βασικά τα έχω ήδη διορθώσει· και (γ) η συνεχόμενη εστίαση της προσοχής για πολλές ημέρες επάνω σε ένα κείμενο δημιουργεί μεγαλύτερη κόπωση από τη συνεχόμενη χειρονακτική εργασία.

Αλλά αυτή είναι απλώς η τακτική που ακολουθώ, και σ’αυτό το άρθρο την αναφέρω μόνο. Εκείνο για το οποίο θέλω να μιλήσω εδώ είναι η νοοτροπία με την οποία κάνει (πρέπει να κάνει;) κάποιος τις διορθώσεις σε ένα λογοτεχνικό κείμενο. Και αναφέρομαι, κυρίως, στον συγγραφέα τον ίδιο, όχι σε διορθωτή. Για τον διορθωτή τα πράγματα πιθανώς να είναι αλλιώς – πιο επαγγελματικά, πιο ουδέτερα. Για τον συγγραφέα, όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο ουδέτερα, και όταν ξαναβλέπει ένα κείμενο που έχει γράψει μπορεί – ανάλογα και με την ιδιοσυγκρασία του – να βλέπει πολλά. Μπορεί να βλέπει ακόμα και φαντάσματα – το οποίο είναι πολύ συνηθισμένο· δεν αστειεύομαι.

Γι’αυτό είναι πολύ σημαντική η νοοτροπία με την οποία κάνει κανείς διορθώσεις, ασχέτως τι τακτική ακολουθεί. Μπορεί κάποιος να μην ακολουθεί τη δική μου τακτική· μπορεί να το γράφει όλο μονοκοπανιά και μετά να το διορθώνει από την αρχή. Ή μπορεί να το γράφει λίγο-λίγο διορθώνοντάς το στην πορεία. Δεν έχει σημασία αυτό. Όλα είναι, κατά βάθος, σωστά. Μεγαλύτερη σημασία έχει η νοοτροπία για τις διορθώσεις.

Και δεν υπάρχει μόνο μία νοοτροπία· υπάρχουν πολλές. Θα αναφέρω μερικές που θεωρώ καλές, και μερικές που πιστεύω ότι έχουν ενδιαφέρον.

Δύο ακραίες καταστάσεις που πλήττουν τους συγγραφείς είναι οι εξής: Από τη μια, να βαριούνται να το διορθώσουν και να το αφήνουν όπως είναι· από την άλλη, να σκαλώνουν και να το κοιτάνε επ’άπειρον, αγωνιώντας ότι πάντα κάτι δεν πάει καλά, ποτέ δεν είναι αρκετά σωστό.

[Συνέχισε να διαβάζεις]